Νομίζω χάνουμε κι οι δυο στη μάχη μεταξύ μας
Από την πρώτη μέρα που μπήκε στη ζώη μας
Η σκέψη μας την πίεση συνέχεια μεγαλώνει
Η ένταση στα λόγια μας το πάθος μας σκοτώνει
Μπορώ να δω μπροστά μας το ατέλειωτο κενό
Μα δεν βρίσκω το φρένο πριν από τον γκρεμό
Είναι ασφαλές να πούμε ότι είναι άρρωστο αυτό
Όπως ξεκινήσαμε ανάποδα εσύ κι εγώ
Μόνοι μες στο δωμάτιο με τα σεντόνια σκισμένα
Η πρώτη φορά που αγκάλιασες σφιχτά εμένα
Οι κουρασμένες μας φωνές ξεχάστηκαν εκεί
Την τελευταία μας φορά, ένα καλοκαιριάτικο πρωι..!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου