Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Ταξίδι


Η Μαύρη Νεράιδα με τα γαλαζόξανθα μαλλιά
Σαν μεθυσμένος έρωτας χαρίζει δάκρυα γεμάτα φιλιά
Τα θλιμμένα κορίτσια των ονείρων μου με τα μωβ παλτά
Κοιτούν στις νεκρές καταιγίδες της ερήμου τα ακρωτηριασμένα ερπετά

Σταματημένοι κομήτες σε ήλιους ναυαγισμένους
Καίνε χιονάνθρωπους σε ουρανούς γκρεμισμένους
Μνήμες απουσίας σε οργισμένα σκοτάδια
Τσακισμένα φαντάσματα θανάτου ζητούν χάδια

Ακίνητα όντα με αστέρια στα μαλλιά
Επαναστάτες ποντίκια με γυάλινα μυαλά
Φουσκωμένα κύματα σιωπής σε σκουριασμένες αγκαλιές
Πληρωμένες,αμαρτωλές μήτρες σε παράφωνες μοναξιές

Λευκά περιστέρια με ποτισμένα τσιγάρα μπύρας
Κόκκινοι άγγελοι στα σκοτεινά όνειρα της μοίρας
Ποτήρια γεμάτα στάχτες και άμμο ωκεανού
Σεληνιακό μονοπάτι ενός ατέλειωτου ταξιδιού!

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Μνήμες Θανάτου


Ο αέρας φυσά,σβήνει το κερί,αναζωπυρώνει τη φωτιά
Δεισυδαίμονες μπάσταρδοι σκίζουν σάρκες,τσακίζουν οστά
Τους λείπει από μέσα τους η ψυχή,προσεύχονται στο διάβολο
Σκελετοί από ψοφίμια,ανθρώπινο στάρι που μυρίζει θάνατο

Καταιγιστικό χαλαζόβροχο στη φωτιά της κόλασης
Αντάρα μες στο πηχτό σκοτάδι της άδειας κύστης
Άγγελοι πειράζουν τη νύχτα που γεννιέται μέρα
Το αίμα τους στο κεφάλι σου απ΄τη δική τους σφαίρα

Θυμάσαι και ζεις με το ένα πόδι στη γη
Τα ποτάμια κλαίνε κι η φύση μοιάζει νεκρή
Έρημη χώρα ο χειμώνας κι η άνοιξη
Μνήμες θανάτου το πάθος κι η ανάσταση

Ήχοι φάλτσοι υπόκωφων μουγκρητών,ουρλιαχτά λύκων
Μέρες νεκρές απ’τις ματωμένες παλάμες των σφιχτών γροθιών
Λίμνες αίματος θαμπές στο ξεραμένο χώμα της κινούμενης άμμου
Λίμνες νερού από βροχή που γυαλίζουν στο φως του ήλιου

Έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε στις κραυγές πόνου
Ήχος μουσικής βγήκε από τα συρμάτινα νεύρα του
Τα δάκρυα στα μάτια του έκαιγαν και πάγωσαν
Μυρωδιές παγωνιάς το χειμώνα ζέσταιναν

Θυμάσαι και ζεις με το ένα πόδι στη γη
Τα ποτάμια κλαίνε κι η φύση μοιάζει νεκρή
Έρημη χώρα ο χειμώνας κι η άνοιξη
Μνήμες θανάτου το πάθος κι η ανάσταση

Λουλούδια γέννησε μέσα από πεθαμένη γή
Τα έθρεψε στα σπλάχνα του σαν παιδί
Από τότε ο κόσμος είναι στις φλέβες μου
Με άναρχο τρέξιμο καρφώνει τις μέρες μου

Μέχρι Χθές


Μες στο κρύο ξυπνούσα κάθε πρωί
κοιτούσα τους ανθρώπους σε μια βαρετή Κυριακή
δεν αισθανόμουν τον εαυτό μου πια
Περπατούσα μέχρι το ξημέρωμα και έφευγα μακρυά

Η ζωή μου ήταν τόσο άδεια
Τρέλα με κυρίευε ζητούσα αλλαγή
Μπροστά μου εμφανίστηκες και μου έκανες μάγια
Ποιο είναι τ'όνομα μου?ποια είσαι εσύ?

Κανένα άστρο του παραδείσου δεν σου μοιάζει
Όταν αγκαλιαζόμαστε τίποτα δεν με νοιάζει
Εμφανίζεται το πρόσωπο σου στη λίμνη
Με αγγίζουν τα μάτια σου,με τριγυρίζουν κύκνοι

Βγές έξω και νιώσε με στη βροχή
Κοίτα το Θεό,προσμένει ένα σου φιλί
Ονειρέψου μαζί μου,εγώ θα σ’αγαπήσω
Στο υπόσχομαι πως στη καρδιά μου θα σ’αναστήσω

Όταν κλαις γίνομαι τα δάκρυα σου
Όταν γελάς διώχνω τους φόβους μακρυά σου
Και θυμάμαι τη λάμψη στα μάτια σου
Και φτάνω στα διαμάντια των συναισθημάτων σου

Το κραγιόν σου μου δείχνει το δρόμο που ακολουθώ
Το ποτάμι γυρίζει πίσω και αργά στη ζωή που ζώ
Στη ζωή μας που ποτέ δεν τελειώνει
Ατέλειωτη ζωή μαζί σου,γυμνοί μέσα στο χιόνι

Η σκιά μου είναι εκεί μαζί σου
Το φως μου φτάνει στη σκοτεινή αυλή σου
Το φεγγάρι κάτω απ’το δέρμα μου με ματώνει
Η βροχή τις φλέβες μου μαστιγώνει

Άκου τον ψίθυρο του ανέμου
Δες την αλήθεια των ονείρων μου
Άσε με να πετάξω στην αγκαλιά σου
Σε περιμένω να φέρεις πίσω τη σκιά μου

Όταν κλαις γίνομαι τα δάκρυα σου
Όταν γελάς διώχνω τους φόβους μακρυά σου
Και θυμάμαι τη λάμψη στα μάτια σου
Και φτάνω στα διαμάντια των συναισθημάτων σου

Σ'αγαπάω Απλά

Φόβος τα λάθη που έκανα
Στιγμιαία απροσεξία και έχασα
Και τώρα εμφανίζονται εμπρός μου
Τα ίδια λάθη κρύβουν το φώς μου

Τόσα χρόνια ένα βιβλίο κλειστό
Η απόσταση μου έσκιζε το μυαλό
Η φωνή σου και η κατανόηση μου
Ο πόνος μου και η πνοή σου

Τα χείλη μου ενωμένα και ραμμένα
Δεν θα ακούσει κανείς εμένα
Σκληρός,αναίσθητος και εγωιστής
Του θανάτου εγώ ο βιαστής

Δυνατός,ευαίσθητος αλλά χωρίς σχοινί
Το παρελθόν με βυθίζει σε ένα γιατί
Κακομαθημένος χωρίς χαστούκια παιδικά
Η τιμωρία,η πληρωμή,ο πόνος και η μοναξιά

Εγώ,ο εαυτός μου κι η νύχτα
Οι σκέψεις,τα μυστικά μου κι η πίκρα
Μ'ακολουθούν στην γενική μου απραξία
Αφήνω την ψυχή μου και την υποκρισία

Περήφανος και έχω ανάγκη εσένα
Στην αλήθεια σου κρύβομαι,στο ψέμα
Χωρίς υποσχέσεις με τραβάς στο φώς σου
Κι αν δεν πάρω τίποτα πάλι δικός σου

Όσο κι αν αντιδρώ μέσα μου παίρνω το ρίσκο
Γιατί μέσα στα μάτια σου όλα τα βοτάνια βρίσκω
Τα χείλη μου δεν θα είναι κρεμασμένα πια
Θα γελάσουν μέχρι να γίνουν σχιστά

Απλά στα ζητάω...
Ήρθα στη γή για να σ'αγαπάω....!!!