Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Μνήμες Θανάτου


Ο αέρας φυσά,σβήνει το κερί,αναζωπυρώνει τη φωτιά
Δεισυδαίμονες μπάσταρδοι σκίζουν σάρκες,τσακίζουν οστά
Τους λείπει από μέσα τους η ψυχή,προσεύχονται στο διάβολο
Σκελετοί από ψοφίμια,ανθρώπινο στάρι που μυρίζει θάνατο

Καταιγιστικό χαλαζόβροχο στη φωτιά της κόλασης
Αντάρα μες στο πηχτό σκοτάδι της άδειας κύστης
Άγγελοι πειράζουν τη νύχτα που γεννιέται μέρα
Το αίμα τους στο κεφάλι σου απ΄τη δική τους σφαίρα

Θυμάσαι και ζεις με το ένα πόδι στη γη
Τα ποτάμια κλαίνε κι η φύση μοιάζει νεκρή
Έρημη χώρα ο χειμώνας κι η άνοιξη
Μνήμες θανάτου το πάθος κι η ανάσταση

Ήχοι φάλτσοι υπόκωφων μουγκρητών,ουρλιαχτά λύκων
Μέρες νεκρές απ’τις ματωμένες παλάμες των σφιχτών γροθιών
Λίμνες αίματος θαμπές στο ξεραμένο χώμα της κινούμενης άμμου
Λίμνες νερού από βροχή που γυαλίζουν στο φως του ήλιου

Έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε στις κραυγές πόνου
Ήχος μουσικής βγήκε από τα συρμάτινα νεύρα του
Τα δάκρυα στα μάτια του έκαιγαν και πάγωσαν
Μυρωδιές παγωνιάς το χειμώνα ζέσταιναν

Θυμάσαι και ζεις με το ένα πόδι στη γη
Τα ποτάμια κλαίνε κι η φύση μοιάζει νεκρή
Έρημη χώρα ο χειμώνας κι η άνοιξη
Μνήμες θανάτου το πάθος κι η ανάσταση

Λουλούδια γέννησε μέσα από πεθαμένη γή
Τα έθρεψε στα σπλάχνα του σαν παιδί
Από τότε ο κόσμος είναι στις φλέβες μου
Με άναρχο τρέξιμο καρφώνει τις μέρες μου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου